In Mijn Groeiverhaal deel ik met jou de weg die ik aflegde van depressie naar lekker in mijn vel zitten. Met vandaag deel #1 Het Kwaad Krijgt Een Naam
Mijn Groeiverhaal
#1 Het Kwaad Krijgt Een Naam
#1 Het Kwaad Krijgt Een Naam
Keizerin Yzma
Hardop lach ik om de uitslag – uiteraard een heel gemeen lachje.
Want uit de test die ik zojuist deed (en die jij hier zelf kunt doen) blijkt dat ik een gestoorde, eigenzinnige en intens valse Evil Disney Villain ben:
Niemand minder dan Yzma (Keizer Kuzco) staart me met een wrede grijns aan.
Voor wie nooit de film heeft gezien: ga hem kijken! Want hij is hilarisch.
(Bovendien spreekt niemand minder dan Simone Kleinsma deze boosaardige wannabe-keizerin in. En haar gemene lachje is werkelijk fe-no-me-naal.)
Yzma gaat over lijken (of nou ja, het blijft Disney natuurlijk, dus gaat ze over lama’s) om haar doel te bereiken. En dat is oppermachtig zijn.
Ze wil dat iedereen doet wat zij wil, omdat zij het zegt.
Yzma wil in haar negatieve glorie iedereen op de knieën dwingen.
En dat is precies wat mijn depressie met mij deed.
Want hoewel ik deze zwarte bladzijde uit mijn privégeschiedenis bijna 14 jaar geleden afsloot, lukte het me nooit om hem aan te kijken.
Tot enkele maanden geleden.
En vandaag pas besloot ik erover te schrijven. Alles. Het hele gevecht met mezelf. Van A tot Z.
Of eigenlijk Y, want bij dezen noem ik mijn depressie “Keizerin Yzma.”
It’s called a cruel irony,
like my dependence on you
• Yzma •
#1 Het Kwaad Krijgt Een Naam
Zachtere Randjes
De reden dat ik mijn depressie een naam geef is simpel: ik geef alles een naam.
Zo heet mijn perenboom Donnie (naar Donald Duck), de avocadoplant Coco (vond ik bij haar passen) en de citroenboom van mijn moeder Nella (van citronella).
Wat deze groene vrienden echter onderscheidt van mijn donkere, persoonlijke kwaad, is hun aard.
Zo geeft Donnie elk jaar meer hoofdingrediënten voor mijn perencrumble, maar heb ik van Yzma nog nooit de vruchten geplukt.
Althans, dat dacht ik.
Want zonder Keizerin Yzma was ik niet de mij geworden wie ik nu ben.
Hoe cliché dat ook mag klinken, het is wel waar.
(En stiekem ben ik heel blij met wie ik nu ben.)
Bovendien krijgen mijn depressie en alle herinneringen eraan door deze “doop” met een ludieke naam, steeds zachtere randjes.
Waardoor het makkelijker wordt om dit deel van mezelf te blijven aankijken en omarmen.
Want als er nóg een cliché waar is, dan is het dat je niet kunt vluchten voor je verleden.
Yzma mag er dus zijn. Ze was er nu eenmaal en zit daardoor voorgoed verankerd in mijn persoonlijke geschiedenis. Ze hoort bij mij.
…op de achtergrond.
Want keizerin zal ze nooit meer worden 😉
To fight evil, you have
to understand the dark
• Nalini Singh •
Vechten tegen jezelf is zwaar.
Maar wat ik me ondertussen realiseer is dat van jezelf houden nog moeilijker kan zijn.
En dat dat nooit zal lukken als je niet alles van jezelf liefhebt.
Yzma is niet langer mijn vijand, Het Kwaad. Maar mijn vriendin.
Hoe dat precies is gegaan, kun je lezen in mijn toekomstige groeiverhalen ❤
IK ben zeer benieuwd naar jouw groeiverhaal. Ik ken zelf het fenomeen depressie van nabij, maar sta zelf mijn hele leven pal overeind en zie altijd kansen. Dat leidde in het verleden wel eens tot problemen met hen die het glas van het leven altijd als half vol zagen…totaal anders dan mijn denkwijze. Maar in-triest als je er mee moet omgaan…en knokken met jezelf…
Vechten met jezelf is vreselijk. Vond ik in ieder geval. Maar ik voel nu dat het tijd wordt het verhaal te vertellen zoals ik het ervaarde. Want ergens blijf ik bang dat het terugkomt of zo (alsof het een griepje is), maar ik denk dat ik dit ook nodig heb om het echt af te sluiten en er liefdevol naar te blijven kijken in plaats van die angst te blijven voelen. Maar elke maand een stukje, is mijn intentie. Alles op zijn tijd 🙂
Ik ben benieuwd…. Naar jouw verhalen en naar wie ik ‘ben’
Dankjewel. Ik vind het best spannend om dit te gaan delen, maar ik besef me ook dat ik niet de enige ben die met zichzelf heeft geworsteld (of dat nu nog doet). En het idee dat we altijd de enige zijn die ergens doorheen gaan, maakt het nog zwaarder. Dus laten we dat cliché breken en samen sterker worden, dat is mijn nieuwe motto 🙂
Kwetsbaar durven te zijn, is zo’n mooie eigenschap. Ik heb ook de nodige uitdagingen in mijn leven gehad, misschien herkennen we elkaar in woorden en gevoel. 😉
Ja, dat is het zeker. Het gekke is dat ik van mezelf altijd denk dat het een teken van zwakte is, maar bij anderen waardeer ik het juist als ze zich kwetsbaar opstellen. En ik weet stiekem ook wel dat dat voor bijna iedereen zo geldt, maar toch trap ik erin, haha. Ik ben heel benieuwd in hoeverre onze kwetsbaarheden elkaar raken, al vermoed ik dat onze woorden redelijk op elkaar zullen aansluiten. Zegt mijn gevoel.