In Mijn Groeiverhaal deel ik met jou de weg die ik aflegde van depressie naar lekker in mijn vel zitten. Met vandaag deel #5 Geheime Wapen.
Mijn Groeiverhaal
#5 Geheime Wapen
#5 Geheime Wapen
Gymzaal Chaos
Het viel me voor het eerst op dat ik niet opviel, nadat ik had gespijbeld bij gym.
Elke woensdag hadden we het 7e én 8e uur gymles en die dag was er onenigheid in welke gymzaal we les hadden (er waren meerdere opties).
Naast het feit dat ik ondertussen al in mijn derde jaar van de hel zat en het liefst nóóit meer naar school ging (maar dat helaas nog even moest), bestond het feit dat ik altijd als laatste werd gekozen bij gym.
Zelfs als we dingen deden waar ik nog een soort van goed in was (zoals volleybal), werd ik tot het laatste bewaard.
Om vervolgens met een verslagen blik vol afkeer door de leider tot de groep toe te worden gelaten die mij óók niet wilde hebben…
Ik heb overigens nooit ook maar één keer zelf mogen kiezen. Nooit.
Afijn, die woensdag startte het zevende uur in chaos en onduidelijkheid.
Hébben we wel gym? Wáár dan? Niemand wist het en elke gymzaal leek de verkeerde.
Halverwege terug naar het schoolgebouw (dan maar weer de gymzaal daar checken) lonkte het fietsenhok net iets te verleidelijk.
En samen met de helft van mijn klas besloot ik naar huis te gaan.
Beyond the visible
is the invisible
• Lailah Gifty Akita •
#5 Geheime Wapen
Onzichtbare Samenwerking
De volgende dag werden we half-klassikaal op het matje geroepen.
Waar waren jullie? Zomaar een les overslaan, dat kan niet!
Resultaat: alle spijbelaars moesten nablijven. Twee lesuren.
…
Alle spijbelaars behalve ik.
In het opschrijven van de afwezigen was de gymdocent mij namelijk vergeten.
Gewoon. Vergeten.
Niet lang daarna begon ik het ook op andere manieren te merken. Niemand leek ooit mijn afwezigheid op te merken.
Bij Latijn (ik heb nog steeds nachtmerries over deze lessen – en mijn examen!) liet de leraar elke les iemand klassikaal een zin vertalen.
Ik kwam 1x aan de beurt in 6 jaar omdat mijn schoen een piepend geluid maakte tegen mijn tafelpoot op het moment dat hij iemand wilde kiezen. De reactie van de man was er één van pure verrassing: “Oh ja, Samantha is er ook nog.”
Het ging me steeds makkelijker af, het hele onzichtbaar zijn.
Want als mensen je niet willen zien en jij wilt niet gezien worden, dan werk je in zekere zin samen.
Bovendien merkte ik dat, door me stil en klein te houden, ook de pestkoppen me weleens vergaten.
Weleens.
Niet altijd, helaas. En hun terreur ging, hetzij iets verminderd, toch gewoon door.
Trauma causes the need
to recreate yourself
• Sherri Mandell •
Het vervelende aan onzichtbaar zijn, ontdekte ik later, is dat mensen niet alleen jou niet zien, maar ook je problemen niet.
Door me onzichtbaar te maken ontnam ik mezelf elke vorm van hulp van buitenaf.
De buitenwereld, als ze me al zag, zag een masker dat ik was gaan dragen.
Een masker van: “Ja hoor, alles is goed,” want dat kwam makkelijker over mijn lippen dan: “Nee, ik voel me depressief, eenzaam, verdrietig en ben simpelweg doodongelukkig.”
Toch viel dat masker er op een dag af. Gelukkig, want het was de eerste stap naar heling.
Daarover lees je volgende keer.
Samantha Spijkers • Spijkers Coaching
Minder onzekerheid, meer zelfvertrouwen en zelfverzekerd JOUW leven leiden. Dat is waar mijn coaching op is gericht.
Over Mij • Gratis Onzekerheidscheck • Pinterest
