Met een chagrijnige kop loop ik rond in mei. Wat is er toch aan de hand? Dat lees je in Lekker Bloeiend • Wat De Maand Mei Met Mij Doet.
Lekker Bloeiend
Wat De Maand Mei Met Mij Doet
Wat De Maand Mei Met Mij Doet
Grom, Grommer, Gromst
Ik weet niet wat het is deze maand, maar ik ben stikchagrijnig.
Eerst beschuldig ik de maandelijkse “voordelen” van het vrouw-zijn, maar als na 4 dagen mijn hoofd nog steeds zwaar is van de boosheid en teleurstelling, moet er iets anders zijn.
Misschien is het die domme prijsvraag voor mijn VIP Mail, tiert mijn innerlijke criticus op mentaal volume 10.
Daar deed tenslotte maar één iemand aan mee, snerpt deze vlijmscherpe stem verder. Weer glansrijk gefaald, Spijkers!
Misschien is het het uitblijven van nieuwe aanmeldingen. Ja, april is een rustige maand, maar mei niet. En we zitten al halverwege deze maand!
WAT IS HET TOCH?
Is het mijn oudste zus die bewust afstand van de familie heeft genomen met een lullig briefje? Ook hier blijft het stil.
Nergens gaat de alarmbel rinkelen en ik chagrijn verder.
Het Universum geeft een teken dat mijn emotionele rollercoaster nog sneller doet rijden: je bent helemaal verkeerd bezig.
Grom, grom en nog eens grom!
Zelfs een zonnige dag kan mijn bui niet keren en nijdig struin ik door de tuin van mijn ouders.
En dan zie ik het opeens:
Ik ben niet chagrijnig, boos of teleurgesteld.
Ik ben gewoon heel erg verdrietig.
How lucky I am
to have something
that makes saying
goodbye so hard
• A. A. Milne •
Wat De Maand Mei Met Mij Doet
Mijn Illegale Zusje & Engel Nichtje
6 jaar geleden hoorde ik dat een goede vriendin, mijn illegale zusje zoals we elkaar noemden, opgegeven was. Ze ging haar strijd met kanker verliezen. Het was voorbij 💔
We hadden elkaar leren kennen op die magische reis naar Canada en in no time waren we zussen geworden. We klikten gewoon, zoals dat slechts enkele keren in je leven voorkomt.
Haar lach, haar energie, haar humor… We hebben gelachen, gehuild en veel gedeeld in een korte tijd. Ze was de enige die het ooit gepresteerd heeft mijn muren compleet te negeren en me dicht te naderen – heel dicht.
En ze was de enige waarvan ik dat goed vond. Zij was zo, zo welkom.
Twee dagen na dit klotenieuws hoorde ik dat het ongeboren kindje van mijn middelste zus allesbehalve gezond was. Zelfs “oké” bleek onhaalbaar…
Binnen 3 dagen brak mijn hart wel 100 maal.
5 mei was de laatste verjaardag van mijn illegale zusje. 12 juni vertrok ze voorgoed ❤
12 mei was de dag waarop mijn nichtje kwam en ging. De hemel kon dit engeltje niet missen en besloot haar bij zich te houden ❤
Ik wist niet dat je zoveel kon houden van iemand die je nooit hebt gekend.
Those we love
never truly leave us.
There are things that
death cannot touch
• Jack Thorne •
Mei is een kutmaand.
Geen wonder dat ik emotioneel ben. En dan is er nog de Dodenherdenking en Bevrijdingsdag…
Ik vertaal mijn verdriet naar chagrijnig zijn, omdat ik het na al deze jaren niet meer wil voelen.
Maar het is er nog wel.
Gelukkig is er altijd meer liefde dan verdriet.
Ik staar door mijn tranen heen naar de bloem in mijn ouders’ tuin en voel voor het eerst in dagen een glimlach opkomen.
“Ik hou ook van jou,” fluister ik.
Mijn nichtje heette Iris ❤
Samantha Spijkers • Spijkers Coaching
Minder onzekerheid, meer zelfvertrouwen en zelfverzekerd JOUW leven leiden. Dat is waar mijn coaching op is gericht.
Over Mij • Gratis Onzekerheidscheck • Pinterest
Ah meis, wat geeft ze je een mooi cadeau. Ze laat weten dat ze bij je is…het triggert je allemaal wel. Toch eens door de pijn ademen en kijk of je het kunt omzetten naar iets moois, een dierbare herinnering. 🤗
Laatst fietste ik door het dorp en in de berm, tussen allemaal onkruid en hoog gras, stond één iris te stralen. Ben toch even omgekeerd om er een foto van te maken, haha. Tja, verdriet en pijn… Het hoort bij het leven. Maar leuk is het nooit. Al houden we op deze manier haar herinnering in stand – en onze liefde voor haar. Ik zeg even ons, want mijn zus, haar man en mijn ouders voelen het allemaal, natuurlijk.
Natuurlijk voelt iedereen het….en ook zij zal het voelen.
Alles is energie <3
Zelf maakte ik de afgelopen drie jaar het nodige mee in de sfeer van afscheid nemen en confrontatie. Pijnlijk, maar ik ben een prater en schrijver. En daarna niet meer zeuren. Andere doelen stellen, in de breedte kijken en denken. Muurtje nog even bijpleisteren en onderhouden. Niemand er bij laten komen. Is soms lastig voor hen die willen helpen…. Ik snap je gevoel. En als het mij overkomt zeg ik vaak dat ik last heb van een dip. En als het je helpt, deze maand tot nu toe 4 keer migraine-aanvallen ondergaan. Als je dat vergelijkt met 3 in heel 2022 is die maand mei toch contronterend. En dat past dan weer bij het verlies van mei vorig jaar… Ergens moet het er uit…
Je kunt niet wegrennen voor je emoties. Ook niet als je ze heeeeeel goed verstopt, want ze zijn niet weg. Ze willen erkend worden. En dat vergeet ik nog weleens. Wat je zegt is helemaal waar: het komt er toch uit. Gaat het niet linksom dan rechtsom. Gisteren fietste ik door het dorp en kwam ik ergens in de berm een (één) gele iris tegen. Na 15 seconden twijfel heb ik mijn fiets gekeerd en ben ik een foto gaan maken. Het verdriet zit er nog en zal misschien nooit weggaan, maar de liefde overheerst. Daar uiting aan geven brengt dan weer vrolijkheid. Dus misschien toch een idee voor jezelf om te kijken wat er achter die migraines zit en daar gewoon iets mee doen. Al is het maar klein en is er niemand bij. Het wil er blijkbaar uit.